WERDYKT DOROSŁEGO JURY PROFESJONALISTÓW
Emilia Żuber, Tomasz Jurkiewicz, Artur Wyrzykowski
Agnieszka Karp-Szymańska, Maciej Gil, Adam Głaczyński
Grand Prix – Film Pełnometrażowy
Lars jest LOL
reż. Eirik Sæter Stordahl, Norwegia
Za poważną rozmowę z młodzieżowym widzem i głęboko humanistyczne przesłanie o uwalniającej mocy słowa „przepraszam”.
Wyróżnienie – Film Pełnometrażowy
Gwiazdy zawsze świecą dla nas
reż. Tiziano Russo, Włochy
Za wzruszającą i krzepiącą opowieść o przyjaźni, poświęceniu dla bliskich i nadziei na lepsze jutro.
Wyróżnienie – Film Pełnometrażowy
Teca i Tuti. Noc w bibliotece
reż. Eduardo Perdido, Tiago M. A. Lima, Diego M. Doimo, Brazylia
Promuje czytelnictwo nawet wśród moli i w zabawny sposób przypomina nam, że ci, którzy odeszli, żyją w świecie opowieści.
Grand Prix – Film Krótkometrażowy
Niesłychane
reż. Ramazan Kilic, Turcja
Za perfekcyjne operowanie językiem kina.
Wyróżnienie – Film Krótkometrażowy
Precz z bikini!
reż. Justine Gauthier, Kanada
Za podkreślenie wartości przyjaźni i solidarności.
WERDYKT JURY DZIECIĘCEGO
Ania Cieśla, Alicja Woźny, Jadwiga Stanek, Emilia Woźny, Liliana Czerkies, Jadwiga Mroczka, Mikołaj Rzepka
Najlepszy Film Pełnometrażowy
Lars jest LOL
reż. Eirik Sæter Stordahl, Norwegia
Produkcja pokazała nam z jakimi problemami zmaga się osoba z zespołem Downa we współczesnym świecie. W filmie były zarówno elementy poruszające jak i zabawne. Dziewczynka, która miała jako podopiecznego głównego bohatera była wyśmiewana za to, że się z nim przyjaźni. Oprócz problemów osób z niepełnosprawnością są też pokazane kłopoty ich opiekunów, a także towarzysza osoby chorej. Amanda, główna bohaterka, nie wiedziała jak się zachować, by przypodobać się i zaimponować koledze z klasy.
Wyróżnienie – Film Pełnometrażowy
Rodzina Obrabków i Sprawa Gliny
reż. Leif Lindblom, Szwecja
Za dobrą zabawę przy filmie, trzymał w napięciu. Podobały nam się zwroty akcji i odwaga bohaterów. Uznaliśmy, że świetnym pomysłem było przeniesienie książki na ekran.
Najlepszy Film Krótkometrażowy
Precz z bikini!
reż. Justine Gauthier, Kanada
W filmie spodobała nam się główna bohaterka, która swoim zachowaniem daje nam dobre przesłania. Pokazuje nam, że warto postawić na swoim oraz mieć swoje zdanie. Młoda dziewczyna również chce zwrócić naszą uwagę na to, żeby zawsze wyrażać siebie i nie ukrywać naszych prawdziwych uczuć i emocji.
Wyróżnienie – Film Krótkometrażowy
Do zobaczenia z daleka
reż. Jocelyn López Cárdenas, Meksyk
Za pokazanie jakie były trudne czasy gdy był koronawirus. Dziewczynka zaprzyjaźniła się ze staruszką, która miała balkon naprzeciwko. Główna bohaterka w trosce o starszą panią przynosiła jej jedzenie oraz gdy ona jadła kolację, to ona również jadła obok swojego balkonu. Niestety staruszka umarła na wirusa, co nas bardzo poruszyło.
WERDYKT JURY MŁODZIEŻOWEGO
Łukasz Marciak, Jagoda Paluszak, Dawid Wilk
Nagroda Główna
Kapral Wojtek
reż. Iain Gardner, Wielka Brytania, Polska
Porusza unikalną historię nietypowego żołnierza, który walczy o wolność narodu. Ukazuje on nie tylko wartości edukacyjne, ale także społeczne, prowokuje do refleksji nad ważnymi kwestiami społecznymi i moralnymi.
WERDYKT JURY ZESPOŁU EDUKATORÓW FILMOWYCH
Justyna Budzik, Agata Hofelmajer-Roś, Maciej Witkowski
Nagroda Główna
Przy rzece
reż. Zhonghua Zhang, Chiny
Za wrażliwość na złożone emocje i postawy, które towarzyszą edukacji, za empatyczne spojrzenie na trudności młodych ludzi poddanych szkolnym wymaganiom, a także za docenienie roli edukacji artystycznej w rozwoju dzieci. To mądra, chwilami zabawna, chwilami wzruszająca opowieść o towarzyszeniu uczennicom i uczniom w odkrywaniu i doskonaleniu ich zdolności, oraz o wzmacniającej sile dobrych relacji z pedagogami. Film przybliża też polskim widzkom i widzom szkolną rzeczywistość w dalekim od nas miejscu, rozwijając uważność na kulturową różnorodność.
Wyróżnienie
Jajko czy kura?
reż. Sébastien Gagné, Kanada
Za wciągającą historię, w której łączą się ważne wątki przeżywania straty, odnajdowania się w nowym miejscu, pokonywania trudności ekonomicznych i społecznych oraz budowania relacji ze społecznością zamieszkania. Film w nienachalny sposób przedstawia też model ekologicznego biznesu, prowadzonego z uważnością na potrzeby lokalne, dobrostan istot żywych, a także z dbałością o najnowsze trendy w promocji działań w mediach społecznościowych.
WERDYKT JURY STOWARZYSZENIA EDUKATORÓW FILMOWYCH:
Bolesław Drochomirecki, Ola Marczak, Lidia Latusek, Katarzyna Bomba
Nagroda Główna
Lars jest LOL
reż. Eirik Sæter Stordahl, Norwegia
Nie ma chyba delikatniejszej materii w relacjach międzyludzkich jak ta, która związana jest z życiem nastolatków w szkole. Każdego dnia i na każdym miejscu czekają na młodego człowieka wyzwania i sytuacje (często bardzo trudne), którym musi stawić czoło. Podejmując różne decyzje, nastolatek zmaga się z problemem wykluczenia, nietolerancji, ośmieszenia. Tak stało się w przypadku Larsa, który doznał traumatycznych przeżyć ze strony przebojowych dziewczyn, tak zwanych „szkolnych gwiazd”. Niestety, z równie ważnym problemem zmaga się Amanda, która jest opiekunką szkolną Larsa, jego koleżanką z klasy. Poza szkołą łączy tych dwoje wspólna pasja, o której, wg Amandy, nikt nie może się dowiedzieć, ponieważ zostałaby ośmieszona. Lars ma zespół Downa. W spółeczności szkolnej jest skazany na osamotnienie i niewybredne żarty. Film w niezwykły i uczuciowy sposób pokazuje, że wszystko może być po prostu zwyczajne i dobre, jeśli przestaniemy się bać innych. Amanda postanawia walczyć o przyjaźń. I, jak się okazuje, nie będzie sama… Obraz porusza wiele bardzo ważnych spraw. Wymienię tylko kilka z nich: jak łatwo zniszczyć coś dobrego, np. przyjaźń, jak trudno naprawia. Daje jednak nadzieję, że reparacja jest możliwa. Jak trudno jest być i działać w samotności, gdy się wydaje, że świat się od nas odwraca. Jak bierność dobrych ludzi sprzyja temu, by zło się szerzyło. Twórcy mówią też o tym, że każdy może zbłądzić, nawet osoba z jasnym kompasem moralnym z powodu strachu może zrobić coś niedobrego, działając tym samym również przeciw sobie. Jest to film o obecności i braku tolerancji, akceptacji dla odmienności, porusza ważny problem mechanizmów grupowych, które w sposób naturalny, uwarunkowany społecznie od zarania dziejów wyłaniają tzw. „kozła ofiarnego” w osobie innej czy słabszej. „Lars…” mówi o przemocy rówieśniczej, także, a może przede wszystkim – o cyberprzemocy, o tym, jaką potężną broń ma w ręku każdy z nas, także dziecko, 24 godziny na dobę, od chwili upowszechnienia się smartfonów. Mamy tu też opowieść o pierwszych zakochaniach, o kreatywności, współpracy, dobrej opiece dorosłych… można by jeszcze długo wymieniać. Po obejrzeniu „Larsa…” jest doprawdy o czym myśleć i rozmawiać.
Kinolub 